Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Στα σύνορα του κόσμου


Στα σύνορα του κόσμου
In this World. Μεγ. Βρετανία, 2003. Σκηνοθεσία: Μάικλ Γουίντερμποτομ. Σενάριο: Τόνι Γκριζόνι. Ηθοποιοί: Τζαμάλ Ουντίν Τοράμπι, Εναγιατουλά. 88 λεπτά.

 Η σπαραχτική κατάσταση των «οικονομικών» προσφύγων μέσα από την ιστορία δύο νεαρών Αφγανών που προσπαθούν να φτάσουν από την πατρίδα τους στο Λονδίνο, σε μια συγκλονιστική, βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο του Βερολίνου, ταινία.Περισσότερα στην ιστοσελίδα:

 
http://www.provoles.gr/movie%27s_04-05/041119.htm 







Ο Μισσισιπής φλέγεται

Ο Μισσισιπής φλέγεται









Ταινία του Αλαν Πάρκερ  που καταπιάνεται με το θέμα του ρατσισμού εις βάρος των μαύρων στον Αμερικανικό νότο.
 
Διαβάσαμε μερικά γνωμικά για τη διαφορετικότητα και τα παραθέτουμε, για περισσότερα στην ιστοσελίδα http://www.gnomikologikon.gr/catquotes.php?categ=159


Ένα μεγάλο έργο διακρίνεται για την ιδιομορφία του. Ξεχωρίζει δηλαδή στο μέτρο που ο δημιουργός του αρνείται να μιμηθεί μια μορφή ή να συμβιβαστεί με την ομοιομορφία.


  Να χρησιμοποιείς ό,τι ταλέντα έχεις. Το δάσος θα ήταν ένα πολύ σιωπηλό μέρος αν τα μόνα πουλιά που κελαηδούσαν, ήταν αυτά που κελαηδούν καλύτερα.



   Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτός που θέλουν οι άλλοι.


  Δεν υπάρχουν ούτε δυο άνθρωποι στον κόσμο που να βλέπουν τη ζωή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.


   Το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι διαφορετικός από τους άλλους.


  Μοιραστείτε τις ομοιότητές μας, επευφημήστε τις διαφορές μας.

    Τα καλύτερα πράγματα και οι καλύτεροι άνθρωποι βγαίνουν μέσα από τη διαφορετικότητα. Είμαι εναντίον της ομογενοποίησης της κοινωνίας, επειδή θέλω την κρέμα να ξεχωρίζει.


  Μην κάνετε στους άλλους αυτό που θα θέλατε να κάνουν σε σας. Τα γούστα τους μπορεί να διαφέρουν από τα δικά σας.


Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί, και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα τους.

Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.
Ελληνική παροιμία

Σαν τη μύγα μες στο γάλα.

 


Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο!
 (Το τίμημα της διαφορετικότητας)



Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012


Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ- ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ

 


Βίκυ Μοσχολιού- Μιλώ για τα παιδιά μου (Γ. Μαρκόπουλος) 

 

 



ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ - ΕΔΩ ΣΤΗ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ 

 



Σ' έναν κόσμο που δεν κάνει κάτι για μας Πρωτοψαλτη

 

 








Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.




http://www.amnesty.org.gr/refugees-and-migrants




Οι πρόσφυγες έχουν δικαιώματα

Στην Ελλάδα, οι αιτούντες άσυλο και οι παράτυποι μετανάστες  αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και τίθενται αυτομάτως υπό κράτηση, χωρίς να εξετάζεται αν αυτό το μέτρο είναι αναγκαίο. Η κράτηση αιτούντων άσυλο και μεταναστών βάσει του παράτυπου καθεστώτος τους θα έπρεπε πάντα να αποτελεί έσχατο μέτρο και όχι αυτονόητο γεγονός. Πολλοί από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών,  αναγκάζονται να ζουν στον δρόμο χωρίς αρωγή. Η Διεθνής Αμνηστία ζητά να διασφαλιστεί η αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ανθρώπων σε κίνηση.
Καθημερινά, άνθρωποι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, την κοινότητά τους και τη χώρα τους. Κάποιοι φεύγουν από φόβο για τη ζωή τους ή τη ζωή των οικείων τους. Άλλοι φεύγουν επειδή τους εξανάγκασαν η κοινωνική ή η οικονομική τους κατάσταση. Ένα από τα πιο σημαντικά δικαιώματα που είναι κοινό σε όλους τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο, τους μετανάστες και σε αυτούς που εκτοπίζονται στο εσωτερικό της χώρας τους είναι το δικαίωμα στην ελευθερία από διακρίσεις και σε μια αξιοπρεπή ζωή.

Η Διεθνής Αμνηστία δεν χρησιμοποιεί τον όρο «λαθρομετανάστης», γιατί πιστεύει ότι ο όρος «λαθραίος» δεν είναι δόκιμος για έναν άνθρωπο.
Στις επόμενες σελίδες μπορείτε να βρείτε τις θέσεις και τις πολιτικές της Διεθνούς Αμνηστίας για το τόσο επίκαιρο θέμα της μετανάστευσης και της διαδικασίας ασύλου στη χώρα μας.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_19/01/2010_387302

Το ρατσιστικό φαινόμενο
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Εκ της πεποιθήσεως ότι οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές, συνάγεται ότι δεν είναι και αντισημίτες. Συνεπώς και οι Χανιώτες δεν είναι ρατσιστές και φυσικά δεν είναι αντισημίτες. Τότε πώς γίνεται να καίγεται δύο φορές η συναγωγή των Χανίων μέσα σε είκοσι μέρες και να μην κουνιέται φύλλο; Να συμφωνήσουμε ότι ο πρώτος εμπρησμός συνέλαβε τη ράθυμη αστυνομία εξαπίνης. Τον δεύτερο και πιο καταστροφικό εμπρησμό όμως πώς τον δικαιολογεί ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης; Δεν θέλουμε να υπονοήσουμε ανοχή της ΕΛ.ΑΣ. προς τα ακροδεξιά στοιχεία της πόλης. Θα κραυγάσουμε, όμως, τουλάχιστον για ανικανότητα. Δεν μπορεί μια έκνομη πράξη να επαναλαμβάνεται ανά τρεις εβδομάδες σε μια επαρχιακή πόλη και κανείς να μη ρωτά τους αξιωματούχους της ΕΛ.ΑΣ. «πώς γίνεται αυτό, ρε παιδιά; Σας έχει ξεφύγει εντελώς η κατάσταση από τα χέρια; Τι είναι τα Χανιά; Η Νέα Υόρκη και δεν μπορείτε να πιάσετε τους αλήτες;».
Εχουμε γράψει και παλιότερα ότι το μέτρο του ρατσισμού σε μια κοινωνία δεν είναι ο αριθμός των ρατσιστικών επιθέσεων. Ανεγκέφαλοι υπάρχουν παντού στον κόσμο και στη Γερμανία μέχρι πριν από μερικά χρόνια έκαιγαν τα σπίτια των μεταναστών, με τους μετανάστες (κάποιοι ήταν Ελληνες) μέσα. Ο ρατσισμός σε μια κοινωνία φαίνεται την επόμενη μέρα. Από το πόσο κινητοποιείται η αστυνομία, από το πόσο ευαισθητοποιούνται οι τοπικές κοινωνίες, από το πόσο φρικιούν οι πολίτες.
Στην Ελλάδα τα πολλά ρατσιστικά κρούσματα κρύβονται πίσω από δοξασίες του στυλ «οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές», έκφραση που από μόνη της είναι ρατσιστική. Φυσικά, δεν είναι ρατσιστές όλοι οι Ελληνες, αλλά υπάρχουν πολλοί Ελληνες που είναι ρατσιστές. Το δυστύχημα είναι ότι σηκώνουν όλο και πιο συχνά κεφάλι και μεγαλύτερη δυστυχία είναι η αδιαφορία. «Μα, οι ρατσιστές στην Ελλάδα είναι μια αισχρή μειοψηφία», θα πουν κάποιοι. Πιθανόν, αλλά σάμπως η Κου Κλουξ Κλαν ήταν πλειοψηφικό ρεύμα στις ΗΠΑ; Εδρασε όμως υπό την ανοχή του πληθυσμού των Νοτίων Πολιτειών και αυτό αρκεί στους οπαδούς της θεωρίας «οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές» να διαγιγνώσκουν ρατσιστική ασθένεια στον αμερικανικό Νότο.
Το αυγό του φιδιού έχει επωαστεί στην ελληνική κοινωνία. Γράφαμε και παλιότερα ότι το πρόβλημα είναι αυτό που είχε πει πριν από χρόνια ο Μάνος Χατζηδάκις: «Οταν το τέρας δεν μας ενοχλεί, αρχίζει να μας μοιάζει». Ζήσαμε είκοσι επτά χρόνια θεωρώντας το τρομοκρατικό φαινόμενο μια αιματηρή λεπτομέρεια της κοινωνίας μας. Δεν το αντιμετωπίσαμε στη ρίζα του, διότι το ξεκόψαμε από τις υπόλοιπες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες του τόπου. Η τρομοκρατία στην Ελλάδα μακροημέρευσε γιατί ουδείς αντιπαρατέθηκε ιδεολογικά μαζί της. Εμφανιζόταν ως ένα ξεκομμένο ξέσπασμα κάποιων αγανακτισμένων «παιδιών του λαού». Αρκετοί το στήριζαν σιωπηρά, διότι όπως έλεγαν ιδιωτικώς «καλά είναι να φοβούνται κάποιοι». Και το τέρας της τρομοκρατίας μακροημέρευε γιατί δεν μας τρόμαζε.
Δυστυχώς και το νέο τέρας του ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία δεν μας τρομάζει. Απομένει να ψάξουμε -και οφείλουμε να το κάνουμε- πόσο μας μοιάζει...

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=59827

Πώς γεννιέται η ξενοφοβία

Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία αισθανόμαστε συχνά ότι απειλούμαστε. Η παγκοσμιοποίηση, οι φυσικές καταστροφές, η οικονομική κρίση, οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής μάς δημιουργούν την αίσθηση ότι δεν τα καταφέρνουμε πλέον να αντιμετώπισουμε απειλές που είναι συχνά απρόβλεπτες. Αισθανόμαστε ανυπεράσπιστοι και ανίκανοι να δράσουμε, και συνεπώς φοβόμαστε. Είναι ένας ακαθόριστος φόβος τον οποίο μεταφέρουμε κυρίως στους ξένους».
Ο Αλέν Τουρέν μιλάει στον Φάμπιο Γκαμπάρο, ανταποκριτή της ιταλικής «La Repubblica» στο Παρίσι.
Ο γάλλος κοινωνιολόγος εξηγεί το φαινόμενο της ξενοφοβίας ως αντίδραση που αποκαλύπτει τις αντιφάσεις μιας όλο και πιο κατακερματισμένης και ανασφαλούς κοινωνίας: «Μέσα από την ξενοφοβία εκδηλώνεται ο φόβος για όποιον είναι διαφορετικός από μας όχι μόνο στη φυσική του μορφή, αλλά και στην κουλτούρα, τη θρησκεία ή τους τρόπους ζωής.
»Τα χαρακτηριστικά του άλλου, ωστόσο, είναι μόνον ένα πρόσχημα, για να μπορούμε να προβάλλουμε πάνω του τις δικές μας αγωνίες. Απορρίπτοντας τον άλλον για το ένα ή το ένα άλλο χαρακτηριστικό του, η ξενοφοβία θέτει σε κίνηση μια δυναμική η οποία φτάνει ακόμα και να αρνείται την ανθρωπιά του άλλου, χαρακτηρίζοντάς τον μη ανθρώπινο, επειδή είναι διαφορετικός από μας. Η απανθρωποποίηση του άλλου είναι μια από τις χειρότερες συνέπειες της ξενοφοβίας. Για τον ξενόφοβο γίνεται αδύνατο να ζήσει μαζί με τους άλλους, απέναντι στους οποίους λειτουργεί ένα αληθινό ταμπού. Οι άλλοι γίνονται αντιληπτοί ως ακάθαρτοι. Η παρουσία τους απειλεί την καθαρότητα μιας εξιδανικευμένης κοινότητας, η οποία επομένως πρέπει και να προστατευτεί.
»Με αυτόν τον τρόπο γεννιέται ο απόλυτος ξένος, που γίνεται παγκόσμια απειλή απέναντι στην οποία πρέπει να αμυνθούμε. Ωθούμενος ώς τις ακραίες συνέπειές του, ένας τέτοιος συλλογισμός παράγει τον ρατσισμό, δηλαδή την πιο ακραία μορφή της ξενοφοβίας. Φυσικά, όποιος είναι ξενόφοβος κινείται πάντοτε σε ένα γενικό επίπεδο, στιγματίζοντας μιαν ολόκληρη κοινότητα, έστω και αν σε προσωπικό επίπεδο θα έχει έναν άραβα, σενεγαλέζο ή ρουμάνο φίλο, για να τον επιδεικνύει απορρίποντας κάθε κατηγορία για ξενοφοβία εναντίον του ιδίου.
»Η αύξηση της ξενοφοβίας είναι μια ανησυχητική ένδειξη για την κοινωνία μας. Βέβαια, αν εξετάσουμε το ζήτημα σε μιαν ιστορική προοπτική, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η ιστορία του κόσμου κυριαρχήθηκε συχνά από την απόρριψη των άλλων, των "βαρβάρων", των διαφορετικών.
»Στο παρελθόν υπήρξαν πολύ χειρότερες καταστάσεις από τις σημερινές, όπως, για παράδειγμα, εκείνες που γεννήθηκαν από τη μεταχείριση των δούλων και από την αποικιοκρατία. Σήμερα ωστόσο, έπειτα από μια μακρά περίοδο κατά την οποία η ξενοφοβία φαινόταν βαθμιαία να υποχωρεί, μου φαίνεται ότι επιστρέφει και μας γυρίζει πίσω στη βαρβαρότητα.
»Για να κατανοήσουμε τις αιτίες αυτής της εξέλιξης, πρέπει να πάρουμε υπόψη μας ότι ζούμε σε μια κοινωνία πιο ανοιχτή και πιο κινητική, στην οποία οι επαφές ανάμεσα σε διαφορετικούς πληθυσμούς είναι πιο εύκολες και αυξάνονται διαρκώς. Είναι μια κατάσταση που παράγει αντιφατικές συνέπειες. Πλάι στο άνοιγμα και στη διαθεσιμότητα εκδηλώνεται και η επίταση της ανησυχίας, που τροφοδοτεί την απόρριψη των άλλων. Οταν όμως αντιμετωπίζεται εχθρικά και απορρίπτεται μια ολόκληρη κοινότητα, καταλήγει να αναδιπλώνεται στον εαυτό της και να βυθίζεται στη μνησικακία. Η πτώση στον κοινοτισμό και η ξενοφοβία διαπλέκονται στενά.
»Η ξενοφοβία, βέβαια, γεννιέται και από μια κρίση ταυτότητας, αλλά δεν ενισχύουμε την ταυτότητά μας καταπολεμώντας όποιον είναι διαφορετικός. Αντίθετα, η επίγνωση της ταυτότητάς μας μεγαλώνει μέσα από το διάλογο με τον άλλον που διαφέρει από μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι αλήθεια ότι η ξενοφοβία γεννιέται όταν μια ταυτότητα αισθάνεται ότι κινδυνεύει από απειλές που δεν είναι άμεσα αναγνωρίσιμες. Η παγκοσμιοποίηση, εκτός του ότι θέτει υπό αμφισβήτηση την ταυτότητά μας, απειλεί και την ικανότητά μας για δράση. Ολο και πιο συχνά αισθανόμαστε ανήμποροι και ανίσχυροι. Σε ορισμένες καταστάσεις, όπως έχει υπογραμμίσει ο κοινωνιολόγος Αλέν Ερενμπέργκ, βρισκόμαστε μπροστά σε μια αληθινή κατάρρευση του εγώ. Τότε γίνεται εύκολο να φορτώσουμε την ευθύνη γι' αυτή την κατάσταση σε κάποιον άλλον, ο οποίος είναι αναγνωρίσιμος από το ένα ή το άλλο ειδικό του γνώρισμα. Η αόριστη και ασύλληπτη απειλή μπορεί έτσι να εντοπιστεί και επομένως μπορεί να αποκρουστεί πιο εύκολα. Είναι η δυναμική του αποδιοπομπαίου τράγου.
»Σήμερα η αριστερά κατηγορείται συχνά ότι είναι υπερβολικά ενδοτική απέναντι στους μετανάστες. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αληθινό. Απλώς προσπαθεί να αντισταθεί σε έναν κυρίαρχο λόγο, ο οποίος χρησιμοποιεί το θέμα της ασφάλειας για να δικαιολογήσει μια ξενόφοβη λογική.
»Φυσικά, η ασφάλεια είναι δικαίωμα όλων, το οποίο πρέπει να είναι εγγυημένο, ιδίως στο πιο αδύναμο τμήμα του πληθυσμού. Δεν πρέπει, ωστόσο, να πέφτουμε στη δημαγωγία, καθιστώντας υπεύθυνες για τις δυσκολίες μας ολόκληρες ομάδες ανθρώπων. Σήμερα όλες οι στατιστικές μάς λένε ότι η εγκληματικότητα είναι έργο κυρίως νέων μη μεταναστών. Η εγκληματική απειλή, επομένως, έρχεται από το εσωτερικό της χώρας και όχι από το εξωτερικό. Δεν είναι οι μετανάστες, που ζουν μέσα στην ανασφάλεια, εκείνοι που απειλούν την ασφάλειά μας. Χρειάζεται να συνεχίζουμε να το επαναλαμβάνουμε και να προσπαθούμε να επεξαργαζόμαστε πολιτικές ικανές να συνδυάζουν φιλοξενία των άλλων και δικαίωμα στην ασφάλεια». *




http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4484093

ΓΝΩΜΗ Ο ρατσισμός δεν έχει θέση

ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2006
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο μπορείς να καταλογίσεις τα μύρια όσα. Ευτυχώς δεν μπορείς να το κατηγορήσεις για ρατσισμό. Το θλιβερό φαινόμενο που επικρατεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν υφίσταται στη χώρα μας, τουλάχιστον σε ανησυχητικό βαθμό. Αυτό όμως που έγινε χθες στον αγώνα Ιωνικού - Καλαμαριάς, με ένα ολόκληρο γήπεδο να καθυβρίζει τον Αλβανό Μπούσι, θα πρέπει να αφυπνίσει όχι μόνον τους παράγοντες του αθλήματος αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Ο Μπούσι φέρθηκε απρεπώς, έκανε χειρονομίες στους οπαδούς του Ιωνικού, μίλησε άσχημα στον Κωνσταντινίδη τη στιγμή που ο παίκτης γινόταν αλλαγή και γενικά επέδειξε προκλητική συμπεριφορά. Θέλετε λοιπόν να τον αποδοκιμάσετε, να τον βρίσετε, να τον γιουχαΐσετε; Να το κάνετε! Αυτό που δεν έχετε δικαίωμα να κάνετε είναι να τσαλακώσετε την καταγωγή του. Να του πείτε κατάμουτρα ότι είναι ξένος. Να τον ξεχωρίσετε από άλλους συμπατριώτες μας ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν πράξει πολλά χειρότερα, αλλά δεν άκουσαν κανέναν από εσάς να τους αποκαλεί «κωλοέλληνες».
Όλη αυτή η παιδική χαρά που ακούει στο όνομα «Σούπερ Λίγκα» έχει ασχοληθεί με χίλια δυο πράγματα, εκτός από τους φιλάθλους και τη συμπεριφορά τους. Είναι σίγουρο ότι στην Εκάλη, τη Γλυφάδα, την Κηφισιά και το Κολωνάκι η λέξη «κωλοαλβανός» δεν ενοχλεί. Στη Νεάπολη όμως, στη Νίκαια, όπου για τις ιδέες θυσιάστηκαν εκατοντάδες νέοι, κατακρεουργήθηκαν όνειρα, ζωές και ελπίδες για ένα φτηνό μεροκάματο, ο ρατσισμός δεν έχει θέση. Διότι στη Γερμανία μετανάστες πήγατε εσείς. Δεν πήγανε ούτε τ' αφεντικά σας, ούτε οι γιάπηδες των βορείων και νοτίων προαστίων...

Το γράμμα μιας μετανάστριας

Tου Σταυρου Τζιμα
Από τη λογοτέχνη αλβανικής καταγωγής μετανάστρια κ. Εβις Καγιά, έλαβα το παρακάτω σχόλιο το οποίο προσυπογράφω και καταχωρίζω.
«Θυμάμαι πως μια φίλη μου, όταν ήταν στο Δημοτικό, γυρνούσε στο σπίτι κλαίγοντας γιατί τη φώναζαν “Ρουμάνα”, της τραβούσαν τα μαλλιά, της έλεγαν διάφορα ονόματα, αν και έχει γεννηθεί στην Ελλάδα... Θυμάμαι την αδερφή μου, όταν ήταν στο Γυμνάσιο, έκλαιγε συνεχώς γιατί κανένας δεν καθόταν μαζί της, αν και ήρθε από μικρή ηλικία... Η άλλη φίλη μου, δεν τους έδινε σημασία και μάλιστα τους την έλεγε. Οσο μεγαλώνουν όμως νομίζω πως τα πράγματα δεν μειώνονται. Η φίλη μου η “Ρουμάνα” αναγκάστηκε να δουλεύει και να αλλάξει σχολείο, η αδερφή μου άλλαξε σχολείο και έφυγε στο εξωτερικό, η άλλη φίλη μου έχει βρει την παρέα της, ώρες ώρες όμως αναρωτιούνται: Τι είμαι τελικά; Εδώ γεννήθηκα, Εδώ μεγαλώνω; Και μετά τι θα γίνει;
» Υπάρχει μια αντίληψη που βλέπει την πολιτική κοινότητα του έθνους ως νεκροταφείο, που μεγαλώνει κυρίως από τους νεκρούς της. Υπάρχει και μια άλλη, η οποία την αντιλαμβάνεται ως ένα ζωντανό οργανισμό μέσα στην Ιστορία, που αφομοιώνει την Ιστορία και αναπροσαρμόζεται σε αυτήν. Οι μετανάστες, λοιπόν, αποτελούν ένα καινούργιο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας και το σημερινό στοίχημα είναι να γίνουν κομμάτι αυτού του ζωντανού οργανισμού που λέγεται ελληνική κοινωνία και ταυτότητα. Ως πρώτο βήμα, θεωρώ το νομοσχέδιο πάρα πολύ θετικό, που προσδιορίζει την εθνική ταυτότητα με όρους πολιτικούς και συνείδησης και όχι αίματος και γονιδίων.
» Από εκεί και πέρα, ένα ζήτημα που δεν καλύπτει το νομοσχέδιο είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και οι γονείς τους ήταν ή έγιναν παράνομοι στη συνέχεια. Το νέο νομοσχέδιο κρύβει πολλές παγίδες μιας και αυτοί που βρίσκονται στη χειρότερη θέση, απαξιώνονται ακόμα περισσότερο. Ο διαχωρισμός σε “καλούς” και “κακούς” μετανάστες εντείνεται, βαθαίνοντας συνολικά το καθεστώς εκμετάλλευσης.
» Για όλα αυτά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου, όμως με τους αγώνες μας έχουμε δείξει πως ενδιαφερόμαστε και πως ανήκουμε εδώ, ότι έχουμε και εμείς δικαιώματα. Ετσι εμείς, η δεύτερη γενιά μεταναστών, βλέποντας τι περνάμε, αποφασίσαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και μαζί με την Κ. Σόνια Μητραλιά και άλλες κυρίες φτιάξαμε την καμπάνια «Οχι στον ρατσισμό από την κούνια».
» Οταν κάποιος νιώθει ότι ανήκει κάπου, θέλει να προσφέρει στην κοινωνία, αν όμως νιώθει πως δεν ανήκει, τι να δώσει; Και να θες να προσφέρεις δεν μπορείς γιατί φοβάσαι! Αν, λοιπόν, δοθεί αυτή η ευκαιρία στα παιδιά αυτά, που είναι μορφωμένα και έχουν ταλέντο, μπορούν να συμβάλουν κανονικά στην κοινωνία. Ετσι μ’ αυτόν τον τρόπο ο ρατσισμός θα πάψει σιγά σιγά να υπάρχει. Δεν ξέρω αν θα εξαλειφθεί, το μόνο που ξέρω είναι: Οτι Ελπίζω!»

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_26/02/2010_392071

Όταν οι Έλληνες ήταν ανεπιθύμητοι ξένοι...







Μετανάστες εν πλω προς το «όνειρο». Η εικόνα φαντάζει ίσως γραφική μετά έναν αιώνα, αλλά η πραγματικότητα ήταν συνήθως εφιαλτική.



Οι πετυχημένοι (πίσω οι εικόνες τους όταν οι ίδιοι έφθαναν στις ΗΠΑ) διώχνουν τους φτωχούς νεόφερτους (αμερικανικό σκίτσο της εποχής από το λεύκωμα «Όπου γη Ελλάδα...»).



Τέτοιες ημέρες πριν από ένα αιώνα γραφόταν για τον Ελληνισμό της διασποράς μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του. Κάπου 2.000-3.000 Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ έπεφταν θύματα της ξενοφοβίας στη Νότιο Ομάχα της Νεμπράσκα.

Είχαν διασχίσει τον Ατλαντικό, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες τους, κυνηγώντας το «αμερικανικό όνειρο». Δουλεύοντας σκληρά στους σιδηροδρόμους, τα σφαγεία και έχοντας μικροεπιχειρήσεις βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας ρατσιστικής θύελλας. Βίωσαν έναν πραγματικό μαζικό διωγμό, που εξαπέλυσαν τα υπερσυντηρητικά, ακροδεξιά και καθυστερημένα στρώματα της περιοχής. Οι νοικοκυραίοι εναντίον των ύποπτων και επικίνδυνων ξένων, που απειλούσαν τον «νόμο και την τάξη». Όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος της βίας το σύνολο των Ελλήνων της ευρύτερης περιοχής ζήτησε καταφύγιο αλλού. Οι υπόλοιποι ξεριζώθηκαν.

Εκδίωξη
Για πολλά χρόνια η εκδίωξη των Ελλήνων της Ομάχα αποτελούσε σημείο αναφοράς και μνημείο για την εχθρότητα, που αντιμετώπισαν οι Έλληνες στην αμερικανική Δύση πριν γίνουν αποδεκτοί στις κοινωνίες της.
Η ιστορία της Ομάχα δεν ήταν η μοναδική τα πέτρινα χρόνια του πρώτου μεγάλου ελληνικού μεταναστευτικού προς τις ΗΠΑ. Ξεπερνούσε, όμως, σε μαζικότητα κάθε παροξυσμό κι έμεινε παροιμιώδης. Ένας Ελληνοαμερικανός καθηγητής από την περιοχή, που θα ασχοληθεί πολλά χρόνια αργότερα συστηματικά με τα επεισόδια, θα τα παραλληλίσει με τη «νύχτα των κρυστάλλων το 1938» στη ναζιστική Γερμανία.
Παρόμοια περιστατικά καταγράφονται κι αλλού. Αλλά τόσο αυτό όσο κι εκείνα τα σκέπασε η σκόνη της ιστορίας. Η αμερικανική κοινωνία ήθελε να ξεχάσει τα ξενοφοβικά ξεσπάσματα, όπως και οι Έλληνες μετανάστες στη διαδικασία της αφομοίωσής τους.
Ξεφυλλίζοντας τις πολύ λίγες μελέτες για το μεταναστευτικό και τις ελάχιστες όπου αναφέρονται ομαδικές διώξεις Ελλήνων, προβάλλουν εικόνες που θυμίζουν σημερινές ρατσιστικές και ξενοφοβικές καταστάσεις. Ιδού μερικές μόνο της ίδιας περιόδου:
-Στο Πίτσμπουργκ (Πενσιλβάνια) «οι εντόπιοι εύρον ως αφορμήν τον φόνον ενός μαύρου δια να δημιουργήσουν ταραχάς κατά των Ελλήνων και ολίγον δειν θα είχωμεν επανάληψιν των θλιβερών σκηνών της Ομάχας...»
-Στο «Ροντάϊλαντ, όπου οι Ελληνες ασχολούνται εις την αλιείαν αστακών, οι Αμερικανοί αλιείς εξηγέρθησαν ζητούντες την εκδίωξίν των ως μη όντων Αμερικανών πολιτών. Ευτυχώς ο διωγμός εματαιώθη...»
-«Εις την Φλώριδαν κατά το έτος 1911 οι ιθαγενείς (ντόπιοι) εβύθισαν Ελληνικόν σπογγαλιευτικόν του οποίου τα πλήρωμα επνίγη...»
Ο κατάλογος είναι μικρός με επιθέσεις εναντίον Ελλήνων στη Βιρτζίνια, στο Κάνσας Σίτι, στο Ντέιτον του Οχάιο και αλλού. Για «αθρόους διωγμούς » γίνεται λόγος στην πρώτη αξιόλογη μελέτη για το μεταναστευτικό, απ’ όπου αντλούνται και τα προηγούμενα περιστατικά. Πρόκειται για το συλλογικό έργο φοιτητών «Η Ελληνική μετανάστευσις», με πρόλογο του καθηγητή Ανδρέα Ανδρεάδη, ο οποίος είχε και την ιδέα για την έκδοση το 1917.
Ανάμεσα σε άλλα πολλά, διαπιστώνεται εκεί ότι διαβάζοντας κάποιος τον Τύπο θα «πεισθή ακραδάντως ότι κυοφορείται γενική εξέγερσις κατά των ξένων εργατών και ιδία των Ελλήνων». Προβλέπεται ότι αυτή θα έχει «ως άμεσον αποτέλεσμα την εκτόπισιν των εργατών τούτων από των διαφόρων εργασιών, εξαιρουμένων των αγροτικών».
Η πρόβλεψη, βεβαίως, δεν επαληθεύτηκε και είναι πολύ γνωστή η πορεία των Ελλήνων μεταναστών. Αλλά είναι ενδεικτική για τις προκαταλήψεις και την εχθρότητα, που είχαν ν΄ αντιμετωπίσουν ως μετανάστες δεύτερης κατηγορίας, σ΄ ένα έθνος μεταναστών, όπως οι ΗΠΑ.
Η πρώτη συστηματική μελέτη
Πρώτος που ασχολήθηκε συστηματικά με τους διωγμούς των Ελλήνων στη Ν. Ομάχα ήταν ο ελληνοαμερικανός καθηγητής Τζον Μπίτζες. Η μελέτη του δημοσιεύτηκε τη δεκαετία του 1970 και βραβεύτηκε. Ο ίδιος επανήλθε αργότερα με νέα στοιχεία στο θέμα-ταμπού. Σύμφωνα μ' αυτά, μετά την αναθεώρηση της θανατικής ποινής σε βάρος του Μασουρίδη, δύο αστυνομικοί σκότωσαν τον Ιούνιο του 1910 έναν Ελληνα μετανάστη. Σχεδόν στο ίδιο σημείο, όπου είχε πέσει νεκρός από τις σφαίρες του Μασουρίδη ο Αμερικανός αστυφύλακας! Θύμα της «βεντέτας» φέρεται να είναι ο 23χρονος Ν. Τζιμίκας από τα Γρεβενά. Η υπόθεση κρατήθηκε μυστική από τις Αρχές της Νεμπράσκα...
Το ανατριχιαστικό χρονικό του διωγμού
19 Φεβρουαρίου 1909: Ο νεαρός Έλληνας μετανάστης Γιάννης Μασουρίδης (βρισκόταν από το 1906 στις ΗΠΑ) συλλαμβάνεται, έπειτα από καταγγελία ότι «είχε σχέσεις» με 17χρονη Αμερικανίδα. Καθ΄ οδόν προς το αστυνομικό τμήμα, ο Έλληνας τραυματίζεται και ο αστυνομικός πέφτει νεκρός, ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών. Ο Μασουρίδης καταφέρνει να γυρίσει στο σπίτι του. Αστυνομικοί τον συλλαμβάνουν εκεί και τον κακοποιούν μέχρι αναισθησίας. Εκατοντάδες εξαγριωμένοι κάτοικοι σπεύδουν με σκοπό να τον λιντσάρουν (ο «νόμος» του Λιντς επιβίωνε ακόμη). Τελικά, φυγαδεύεται ζωντανός από την αστυνομία στην πρωτεύουσα της Πολιτείας.
20 Φεβρουαρίου: Προπαγανδιστική εκστρατεία κατά των «βρωμερών» Ελλήνων. Προβάλλει η αξίωση να «εξοριστούν» από την περιοχή. Συγκαλείται για την επομένη μέρα συλλαλητήριο.
21 Φεβρουαρίου: Πογκρόμ κατά των Ελλήνων και όσων έμοιαζαν με Έλληνες. Επιθέσεις με τραυματίες, καταστροφές καταστημάτων, περιουσιών και λεηλασίες. Περίπου 1.300 Έλληνες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη και μαζί τους άλλοι Βαλκάνιοι.
Μάρτιος: Απεσταλμένος της ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ, που φθάνει στην πόλη για να καταγράψει τις καταστροφές, συστήνει στους εναπομείναντες Έλληνες να είναι «κόσμιοι» και «να μη ομιλώσιν εις τας γυναίκας» όταν τις συναντούν στο δρόμο!
Ιούνιος 1909: Ο Μασουρίδης καταδικάζεται σε θάνατο δι΄ απαγχονισμού (οι ένορκοι αποφάσισαν μετά 19ωρη συνεδρίαση). Σύμφωνα με την κατηγορία πυροβόλησε και σκότωσε τον αστυνομικό επιχειρώντας να διαφύγει. Κατά τον ίδιο επιχείρησε να πετάξει το όπλο του, όταν τον έπιασαν για να μην πληρώσει το βαρύτατο πρόστιμο. Ο αστυνομικός τον πυροβόλησε τότε και τον τραυμάτισε. Αμυνόμενος πυροβόλησε κι αυτός (η σφαίρα βρήκε τον αστυνομικό στην καρδιά).
Μάιος 1910: Το Ανώτατο Δικαστήριο της Νεμπράσκα ακύρωσε τη θανατική ποινή, λόγω ανεπάρκειας στοιχείων και παραλείψεων στη διαδικασία. Επέβαλε στον Μασουρίδη συνολική ποινή 14 ετών. Αυτός έμεινε στις φυλακές πεντέμισι χρόνια και μετά επέστρεψε στο χωριό του στην Ελλάδα.
Το πρώτο κύμα
Το πρώτο μαζικό μεταναστευτικό κύμα προς την Αμερική πρωτοεμφανίζεται στη δεκαετία του 1890. Μέχρι το 1920 περίπου 400.000 Έλληνες, από το μισό εκατομμύριο που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα δουλεύουν στις ΗΠΑ. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς σε συνθήκες παρόμοιες με εκείνες των σημερινών μεταναστών.
5.000 με υπηκοότητα
Στην αμερικανική απογραφή του 1910 αναφέρονται μόλις 5.000 περίπου Έλληνες που έχουν αποκτήσει την αμερικανική υπηκοότητα. Αλλά και στην επόμενη απογραφή, του 1920, ο αριθμός δεν φθάνει τις 30.000. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς την είχαν αποκτήσει, υπηρετώντας στον στρατό κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διάλυση της κοινότητας
Η ελληνική κοινότητα της Ν. Ομάχα στη Νεμπράσκα ιδρύθηκε το 1908 (Έλληνες αναφέρονται στην περιοχή από τη δεκαετία του 1880). Μικρέμποροι, εργάτες στα τοπικά σφαγεία και τους σιδηροδρόμους έφθαναν τους 2-3 χιλιάδες, σ΄ έναν πληθυσμό 35.000. Μετά το πογκρόμ παρέμειναν εκεί λιγότερα από 60 άτομα.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ Ν. ΟΜΑΧΑ
Λιθοβολούσαν ανθρώπους και καίγανε σπίτια...
Στις ελληνικές εφημερίδες την περίοδο των γεγονότων δεν υπάρχουν αναφορές. Τα πρώτα ρεπορτάζ θα δουν το φως τον Απρίλιο του 1909. Το πληρέστερο δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στο αθηναϊκό «Σκριπ» και ήταν συγκλονιστικό. Σύμφωνα με όσα γράφτηκαν τότε μετά τη δολοφονία του Αμερικανού αστυνομικού:
Τοπικά δημοσιεύματα καταφέρονταν «κατά των Ελλήνων και παρεκίνουν τον λαόν εις εξέγερσιν, δύο επίσης βουλευταί της Nebraska και ο Δήμαρχος της S. Omaxa προσεκάλουν τον λαόν εις συλλαλητήριον». Πράγματι αυτό έγινε την επομένη έξω από το Δημαρχείο και «αφού ηγόρευσαν οι ρήτορες και εξώθησαν τον λαόν εις επίθεσιν κατά των Ελλήνων ο όχλος ώρμησε κατά των Ελληνικών καταστημάτων και επέφερεν τελείαν καταστροφήν».
-«Είναι αδύνατον να περιγραφή η αγριότης, την οποίαν επέδειξεν ο Αμερικανικός λαός... Ελιθοβόλησε τους Έλληνας, κατέστρεψε τα καταστήματά των και εν τέλει έθεσεν πυρ εις τας οικίας των...»
-« Το επιτεθέν εναντίον των Ελλήνων πλήθος και καταστρέψαν τα καταστήματα αυτών συνίστατο εξ ανθρώπων της κατωτάτης κοινωνικής τάξεως?» Αλλά το έκανε αυτό με την «αδράνεια ή μάλλον την ενοχήν της αστυνομίας ως και μερίδος του Τύπου». Εξακριβώθηκε ότι « η αστυνομία της S. Omaha όχι μόνον δεν επιχείρησεν να ματαιώση την επίθεσιν του όχλου, επιβάλλουσα την ισχύν του νόμου, αλλ΄ υπεβοήθησεν εις την καταστροφήν».
-«Εις όλα τα σημεία της πόλεως είχε κηρυθεί αμείλικτος διωγμός εναντίον των Ελλήνων. Εις την περίστασιν ταύτην ο Αμερικανικός λαός υπερέβη και αυτούς του Βουλγάρους. Η κατάστασις αύτη διήρκεσε μέχρι της 19ης νυκτερινής ώρας, οπότε συνεπλήρωσαν το έργον της καταστροφής και μετέβησαν εις τας οικίας των ήσυχοι και με την συνείδησιν αναπαυμένην ότι εξετέλεσαν το καθήκον των».
Με μίσος
Τα ρεπορτάζ συνοδεύουν περιγραφές μεταναστών (αρκετοί αμύνθηκαν αποκλεισμένοι σε ελληνικό καφενείο) και «σπαρακτικαί λεπτομέρειαι της καταστροφής».
Η εξήγηση που δίνεται για το πογκρόμ είναι «το μίσος» άλλων μεταναστών και ιδιαίτερα των Γερμανών: «Οι Έλληνες αφού εγκαταστάθηκαν εν S. Omaha και ήρχισαν να ανοίγουν διάφορα μικρομάγαζα... Οι Βοημοί βλέποντες τας εμπορικάς προόδους των Ελλήνων και την πολιτικήν αυτών δύναμιν ήρχισαν ν΄ ανησυχούν και να σκέπτονται περί εκτοπίσεως αυτών. Την ευκαιρίαν έδωσεν ο φόνος του αστυφύλακος...»
Η αιτία του «μίσους», πάντως, δεν ήταν αποκλειστικά αυτή. Οι Έλληνες μετανάστες, όπως σημειώνουν σύγχρονοι ιστορικοί, είχαν φθάσει στην περιοχή ως απεργοσπάστες σε εταιρεία συσκευασίας κρεάτων. Αυτό σε συνδυασμό με την προσφορά φθηνής εργασίας στους σιδηροδρόμους προκαλούσε εχθρότητα.
Το αποτέλεσμα ήταν ν΄ αποξενωθούν από τους άλλους κατοίκους της πόλης και να γίνουν στόχος συχνών επιθέσεων. Ο τοπικός Τύπος άρχισε να δημοσιεύει άρθρα στα οποία οι Έλληνες περιγράφονταν ως «πρόβλημα» και «απειλή», παρενοχλούσαν τις γυναίκες, ζούσαν σε ανθυγιεινές συνθήκες και άλλα συναφή. Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να καταγγέλλονται ως εστίες μολύνσεων των κρεάτων που συσκευάζανε και επομένως κίνδυνος για τη δημόσια υγεία!
Από το σημείο αυτό έως το πογκρόμ η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη...
«Αίσχος δι’ όλους»
Οι πρώιμες μελέτες για τους Έλληνες μετανάστες στα ΗΠΑ, που γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1920, σ΄ αντίθεση με μεταγενέστερες, κάνουν μνεία του πογκρόμ της Σάουθ Ομάχα. Ο Αλέξανδρος Κρίκος το 1915, σε μελέτη του («Η «θέσις του ελληνισμού εν Αμερική»), προβάλλοντας θέσεις κατά της μετανάστευσης για εθνικούς λόγους, σημειώνει σχετικά : «Οι διωγμοί της Ομάχας, του Κόνσις Μπλοφς, της Χόκταμ και άλλων πόλεων ολίγον διαφέρουσι των κατά των πρώτων χριστιανών υπό των εθνικών και των υπ΄ αυτών κατόπιν κατά των Εβραίων. Η δε περιγραφή αυτών θ΄ αποτέλει αίσχος δια τους Αμερικανούς όσον και δι΄ ημάς τους διωκόμενους».
Τ. Κατσιμάρδος
katsimar@yahoo.gr

Έθνος 21/2/2010