Ο «Άλλος» σαν τέρας, μια κινηματογραφική ιστορία του ρατσισμού


«Μαύρη Αφροδίτη» (Black Venus)
Σκηνοθεσία: Αμπντελατίφ Κεσίς
Ερμηνεία: Γιαχίμα Τόρες, Αντρέ Ζακόμπς, Ολιβιέ Γκουρμέ, Ελίνα Λέβενσον, Φρανσουά Μαρτουρέ
Ο Γαλλοτυνήσιος Αμπντελατίφ Κεσίς («Κους κους με φρέσκο ψάρι») είναι από τους πιο ανήσυχους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή στον ευρωπαϊκό χώρο. Η νέα του ταινία σίγουρα δεν ακολουθεί την «πεπατημένη»: Βρισκόμαστε στο Παρίσι, στα 1817, στον χώρο της Βασιλικής Ακαδημίας Ιατρικής. Ένας σεβάσμιος καθηγητής αναλύει μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπινου κρανίου γυναίκας από την Αφρική, «τεκμηριώνοντας» τη γενετική κατωτερότητα των Αφρικανών ως συγγενών των πιθήκων, με έναν «υποδειγματικό» ρατσιστικό λόγο, που αποσπά τα χειροκροτήματα των επιστημόνων που τον παρακολουθούν. Η ταινία είναι η εξιστόρηση της ζωής αυτής της γυναίκας, γνωστής ως «βασίλισσας των Οτεντότων», ή «Μαύρης Αφροδίτης». Το όνομά της ήταν Σάαρτζι Μπάρτμαν και την έφερε στην Ευρώπη από τη Νότια Αφρική ο Ολλανδός «εργοδότης» της, ο οποίος την επιδείκνυε σαν «τέρας» της ζούγκλας, στο Λονδίνο της εποχής και αργότερα στο Παρίσι. Όταν ζητήθηκε να γίνει αντικείμενο έρευνας από τη Βασιλική Ακαδημία Ιατρικής στο Παρίσι, η Σάαρτζι για πρώτη φορά στη ζωή της αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να «πουληθεί» σε νέο «εργοδότη» και στη συνέχεια να καταλήξει σε πορνείο... Ο «Άλλος» στα μάτια του Ευρωπαίου δεν μπορεί παρά να είναι ένα «τέρας», γεγονός που θεμελιώνει τη δική του ανωτερότητα... Ο σκηνοθέτης επιμένει βήμα προς βήμα να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο αυτού του άγνωστου «Άλλου», που υπομένει καρτερικά, σχεδόν χριστιανικά, τον ψυχολογικό και φυσικό βιασμό του από τον «ανώτερό» του εκπρόσωπο της λευκής φυλής. Παρά τη μεγάλη διάρκειά της η ταινία είναι ένα σκηνοθετικό επίτευγμα.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=612132

Η διάσημη ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: "Έχω ένα όνειρο".
Martin Luther King's famous speech: "I have a dream"

Un petit garçon est venu me voir tout à l'heure
Avec des crayons et du papier
Il m'a dit je veux dessiner un homme en couleur
Dis-moi comment le colorier

Je voudrais qu'il soit pareil que moi quand je serai grand
Libre, très fort et heureux
Faut-il le peindre en bleu, en noir ou en blanc
Pour qu'il soit comme je le veux

Si tu le peins en bleu, fils
Il ne te ressemblera guère
Si tu le peins en rouge, fils
On viendra lui voler sa terre
Si tu le peins en jaune mon fils
Il aura faim toute sa pauvre vie
Si tu le peins en noir fils
Plus de liberté pour lui

Alors le petit garçon est rentré chez lui
Avec son beau cahier sous le bras
Il a essayé de dessiner toute la nuit
Mais il n'y arriva pas

Si tu le peins en bleu, fils
Il ne te ressemblera guère
Si tu le peins en rouge, fils
On viendra lui voler sa terre
Si tu le peins en jaune mon fils
Il aura faim toute sa pauvre vie
Si tu le peins en noir, fils
Plus de liberté pour lui

Si l'on veut trouver une morale à ma chanson
C'est assez facile en somme
Il suffit de dire à tous les petits garçons
Que la couleur ne fait pas l'homme
Martin Luther King Jr, pasteur baptiste afro-américain né à Atlanta (États-Unis) le 15 janvier 1929, mort assassiné le 4 avril 1968 à Memphis.
Au Palais des Sports à Paris en 1966, Hugues Aufray chante pour Martin Luther King "les crayons de couleurs".

Παράδεισος στη Δύση του Κώστα Γαβρά

Σας παραθέτουμε την κριτική της ταινίας από την εφημερίδα καθημερινή.

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite1_1_19/02/2009_268035

Παράδεισος στη Δύση *** Μετανάστης έξω από στερεότυπα Ενας ήρωας–σύνθεση γενεών, προθέσεων, σε μια κοινωνία απορροφημένη από τον εαυτό της Της Μαριας Kατσουνακη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Σκηνοθεσία: Κώστας Γάβρας Ερμηνεία: Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Ανί Ντιπρέ, Ούλριχ Τουκούρ, Ντίνα Μιχαηλίδου, Αννυ Λούλου, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, κ.ά. ΚΡΙΤΙΚΗ. Ονομάζεται Ηλίας και παρότι όλοι όσους συναντάει προσπαθούν να διορθώσουν την προφορά -μήπως Αλίας ή Αλί; - έτσι ώστε το αποτέλεσμα να «ταιριάζει» καλύτερα σε μετανάστη, εκείνος επιμένει. Για τους ανθρώπους με τους οποίους έρχεται σε επαφή, στη διαδρομή του από την Ελλάδα στη Γαλλία, είναι μάλλον μουσουλμάνος, ασφαλώς ξένος, νέος και όμορφος ώστε να γεννά επιθυμίες και πάθη, «άγραφος» ώστε να προβάλλονται πάνω του οι κακές και καλές πλευρές της δυτικής κοινωνίας. Στον Ηλία, ο Κώστας Γαβράς συνοψίζει την άποψή του για τον σύγχρονο κόσμο. Το βλέμμα του πάνω στις αντιφάσεις, τις προκαταλήψεις, τους κινδύνους, του δυτικού Παράδεισου είναι αμείλικτο, παρά τον διακριτικό χειρισμό, το υποδόριο χιούμορ, τη φαινομενικά ανάλαφρη διάθεση. Ο Ηλίας δεν ανταποκρίνεται στο «στερεότυπο» του μετανάστη. Ερχεται από μια χώρα που δε μαθαίνουμε ποτέ και μιλάει -ελάχιστες φράσεις προφέρει- μια γλώσσα άγνωστη. Ο «Παράδεισος στη Δύση» κρύβει ένα βαθύτατο σαρκασμό πίσω από ένα καλογυαλισμένο χαμόγελο. Ο Κ. Γαβράς δοκιμάζει την τεχνική της αφύπνισης χωρίς να διαταράσσει εμφανώς τον εγκατεστημένο εφησυχασμό. Η ταινία είναι πολιτική αλλά όχι με τον τρόπο που ήταν το «Τσεκούρι» ή το «Αμήν». Είναι λιγότερο οξύς, ο στόχος ενίοτε θολώνει, αργεί να «δράσει» στον θεατή. Ομως, από το δεύτερο μέρος και μετά, μόλις ο ήρωας διασχίσει τα ελληνικά σύνορα, η ταινία επιταχύνει, βρίσκει ρυθμό, ανάσα, ενδιαφέρον, καλπάζει σε ένα ευρηματικό, απογειωτικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό φινάλε. Ο σκηνοθέτης ήθελε να αποφύγει το προφανές: το ζόφο, τη σκληρότητα, την περιθωριοποίηση, την εγκατάλειψη. Γι' αυτό και το κεντρικό πρόσωπο, ο μετανάστης, είναι μια σύνθεση γενιών, εποχών, προθέσεων. Ο Ηλίας λειτουργεί σαν σύμβολο. Είναι ευφυής, γοητευτικός, προσαρμόζεται γρήγορα, ξέρει -θέλει- να επιβιώνει. Εχει έναν ηθικό κώδικα απαρέγκλιτο. Η προσβολή της αξιοπρέπειας, η «ηθική του δικαίου», που αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του έργου του Κ. Γαβρά είναι, κι εδώ, συνθήκη σαφής και αδιαπραγμάτευτη. Δίπλα από τον ήρωα παρελαύνει μια κοινωνία απορροφημένη από τον εαυτό της, τα θεμέλιά της τρίζουν παρά τη φαινομενική ευημερία. Τα πτώματα των λαθρομεταναστών στο πολυτελές θέρετρο, η διαρκής παρουσία μιας αόριστης απειλής (ως ελεγκτικού μηχανισμού με στολή ή χωρίς), η σκηνή στο εργοστάσιο με τους Γάλλους και τους λαθρομετανάστες εργαζόμενους, οι ποικίλες σύντομες συναντήσεις στο Παρίσι (σε κάθε διασταύρωση και ένα σχόλιο), ο ξένος ως «σκοτεινός θάλαμος που εμφανίζει τον εαυτό μας» (με τα λόγια του σκηνοθέτη). Και, βέβαια, το όνειρο: με τη μορφή ενός μάγου - ταχυδακτυλουργού. Μήπως «μόνο ένας μάγος μπορεί να σώσει τον κόσμο;» αναρωτιέται ο πορτιέρης στο παρισινό «Λίντο». Η ταινία είναι πυκνή χωρίς να είναι μεγαλόστομη, ανάλαφρη χωρίς να είναι λιποβαρής. Το γέλιο παγώνει ένα βήμα πιο κάτω, η κριτική δεν γίνεται ποτέ καταγγελία. Ο «Παράδεισος στη Δύση» είναι μια έξυπνη ταινία, που υπογραμμίζει χωρίς να διδάσκει. Δηλώνει την ανησυχία ενός σκηνοθέτη, που, παρά τα 76 του χρόνια, δεν έχει σημάδια κόπωσης. Προσπαθεί να μιλήσει για την κοινωνία και την πολιτική με τρόπο άμεσο αλλά όχι τετριμμένο. Από τον Ρικάρντο Σκαμάρτσιο (πρωταγωνιστή) ώς τους καμέο ρόλους, οι ερμηνείες είναι, όλες σχεδόν, υποδειγματικές: σε «διάλογο» μεταξύ τους, με οικονομία και μέτρο.
Σκηνοθεσία:Paul Haggis Παίζουν: Sandra Bullock, Don Cheadle, Matt Dillon, Jennifer Esposito, William Fichtner, Brendan Fraser, Terrence Howard, Ludacris, Thandie Newton, Ryan Phillippe Διάρκεια:100 λεπτά Ένας ρατσιστής αστυνομικός που αντιμετωπίζει προβλήματα με τον άρρωστο πατέρα του, μια κακομαθημένη σύζυγος που προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ μιας ληστείας, ένας αστυνομικός που αναζητάει το χαμένο αδερφό του, ένας Ιρανός μετανάστης που από μια παρεξήγηση θα χάσει το οικογενειακό του μαγαζί είναι μερικοί από τους χαρακτήρες των οποίων οι πορείες και τα όνειρα συγκρούονται στο παρθενικό σκηνοθετικό πόνημα του Paul Haggis, του βραβευμένου με Oscar σεναριογράφου του  «Million Dollar Baby». Παρόλο που το trailer της ταινίας εσκεμμένα και επιμελώς προσπαθεί να το αποκρύψει, το κύριο θέμα του «Crash» είναι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Ο εχθρός της Αμερικής έρχεται εκ των έσω και είναι ήδη ΑεδώΑ. Η διαφυλετικότητα και οι διαφορετικές νοοτροπίες ανομοιογενών ατόμων που αδυνατούν να συνυπάρξουν μέσα σε μια κοινωνία, η οποία οδηγείται στο τέλος της. Χρησιμοποιώντας άλλοτε το χιούμορ και άλλοτε καταφεύγοντας σε δραματικές λύσεις ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος κάνει ένα σχόλιο για τη δυσκολία κατανόησης και συμβίωσης που υπάρχει στην Αμερική των διαφορετικών κουλτουρών και αντιλήψεων. . http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=2914 2004 | Έγχρ. | Διάρκεια: 138/ Αγγλική ταινία, σκηνοθεσία Μάικλ Ράντφορντ με τους: Αλ Πατσίνο, Τζέρεμι Άιρονς, Τζόζεφ Φάινς, Λιν Κόλινς Η Βενετία του 16ου αιώνα ακμάζει. Ο μεγαλέμπορος της Βενετίας Αντώνιο δανείζεται χρήματα από τον Εβραίο τοκογλύφο Σάυλοκ για να βοηθήσει το νεαρό και απένταρο φίλο του Μπασάνιο να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του. Ωστόσο, όταν η μέρα της πληρωμής φτάνει και ο έμπορος δεν έχει ξεπληρώσει αφού οι θύελλες έχουν πλήξει τις ναυτιλιακές του επιχειρήσεις. Τότε ο αδίστακτος Σάυλοκ απαιτεί την πληρωμή του, που δεν είναι άλλη από μια λίβρα από τη σάρκα του Αντώνιο. To Merchant Of Venice είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και "διφορούμενα" έργα του Shakespeare που μεταφέρεται στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του Michael Radford (Il Postino). Είναι μια «κωμωδία» με βαθιές κοινωνικές προεκτάσεις και σκοτεινή ατμόσφαιρα, που προκάλεσε την προβληματική αιώνων, κυρίως λόγω του έντονου συναισθήματος αντί-σημιτισμού που εκδηλώνεται στο έργο. Ευτυχώς, ο Radford ξεπέρασε με δεξιοτεχνία αυτό το αγκάθι μένοντας ταυτόχρονα πιστός στο πνεύμα του έργου: στον πρόλογο του φιλμ τοποθετεί χρονικά τα τεκταινόμενα, καταδικάζοντας ολοφάνερα τις αντισημιτικές εκδηλώσεις των ελισαβετιανών χρόνων. Ο Radford ήθελε να δημιουργήσει έναν κινηματογραφικό «Έμπορο» και τα κατάφερε. Με μια έξοχη αναπαράσταση της Βενετίας του 16ου αιώνα, χωρίς να καταφύγει στην «κλασική» πια μεταφορά στη σύγχρονη εποχή, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και σχεδόν αρρωστημένη, που σε εισάγει αμέσως στο κλίμα του έργου. Τα ομιχλώδη κανάλια και οι μυστηριώδεις βενετσιάνικες μάσκες εποχής κυριαρχούν στα προσεγμένα πλάνα. Ο Jeremy Irons είναι έξοχός στο ρόλο του απελπισμένου εμπόρου, ενώ για πρώτη φορά πέρασε απΑ το μυαλό μας ότι ο Σάυλοκ ίσως τελικά να ήταν Νεοϋορκέζος. Ο Al Pacino είναι λίγο πιο φωνακλάς απΑ όσο χρειάζεται, ωστόσο στέκεται αξιοπρεπώς στο ύψος των περιστάσεων. Από την άλλη, ο νεαρός Fiennes με την Πόρσια- Collins, μάλλον προσπάθησαν να μας θυμίσουν κάτι από την επιτυχία του Shakespeare In Love. Όπως και να Αχει, ο Έμπορος του Radford παραμένει μια πολύ καλή κινηματογραφική καταγραφή ενός έργου κλασικού, με σεβασμό στο πνεύμα και κυρίως στον υπέροχο σεξπηρικό λόγο. Αξίζει τον κόπο! http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=2464 Director: Peter Kosminsky Writers: Emily Brontë (novel), Anne Devlin Stars:Juliette Binoche, Ralph Fiennes and Janet McTeer Η ζωή στην κατοικία των Earnshaw κυλάει αργά, ακολουθώντας τους νωχελικούς ρυθμούς της αγγλικής επαρχίας του βορρά. Μια κρύα, χειμωνιάτικη νύχτα, η πόρτα της έπαυλης ανοίγει για να προσφέρει καταφύγιο στον Heathcliff , ένα φτωχό και πεινασμένο αλητάκι από το Λονδίνο. Αρχικά τα παιδιά των Earnshaw δε συμπαθούν το νέο μέλος της οικογένειας όμως με το πέρασμα του χρόνου ένας παράφορος έρωτας θα γεννηθεί ανάμεσα στον Heathcliff που πλέον εντάσσεται στο υπηρετικό προσωπικό και στη νεαρή Catherine Earnshaw (Kaya Scodelario). Όμως τελικά αυτός ο έρωτας θα οδηγήσει σε μια καταιγίδα αβυσσαλέου μίσους. Η βραβευμένη με Oscar (για το μικρού μήκους Wasp το 2003) σκηνοθέτιδα Andrea Arnold («Fish Tank») μεταφέρει για μια ακόμα φορά στον κινηματογράφο το κλασικό μυθιστόρημα της Emily Bronte, "Ανεμοδαρμένα Ύψη". http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=8027

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΤΗ ΡΙΓΕ ΠΙΤΖΑΜΑ

Συγγραφέας

Τζον Μπόιν

Εκδοτικός Οίκος

ΚΕΔΡΟΣ

Μετάφραση

Αριάδνη Μοσχονά

Κατηγορία

Παιδικό/Εφηβικό

Σελίδες

206

ISBN

960-043358-5

 Δεν εκπλήσσεται κανείς για την τεράστια επιτυχία αυτού του βιβλίου. Λίγο μετά την έκδοσή του, το 2006, κυκλοφορούσε σε 24 χώρες, ήταν υποψήφιο για το Ottakar’s Children’s Book Award της ίδιας χρονιάς ενώ αμέσως πουλήθηκαν και τα κινηματογραφικά δικαιώματα.

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Δεν πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού πριν τον ύπνο, στο ασφαλές και ειρηνικό περιβάλλον του σπιτιού. Είναι μια ιστορία για το Ολοκαύτωμα, γραμμένη με τον πιο ευφάνταστο και πρωτότυπο τρόπου που θα μπορούσε να συλλάβει ένας συγγραφέας που απευθύνεται (και) σε παιδιά. Ο Μπρούνο, ένα αγόρι εννιά χρονών, είναι γιος ενός Ναζί. Ο Πατέρας του (με κεφαλαίο π) είναι ένας αυστηρός και προσηλωμένος στο καθήκον και τη φασιστική ιδεολογία διοικητής. Στο σπίτι του μικρού Μπρούνο μπαινοβγαίνει ο Φύρης (ο Φύρερ) και μια πολύ όμορφη γυναίκα, μια Εύα. Το πενταώροφο σπίτι της οικογένειας στο Βερολίνο στεγάζει την οικογενειακή ευτυχία. Πρωταγωνιστές ο Μπρούνο και η μεγαλύτερη αδερφή του η Γκρέτελ, («Μια Καταδικασμένη Περίπτωση», κατά τον Μπρούνο), η Μητέρα και ο Πατέρας που επιβάλλουν μια αυστηρή πειθαρχία, για το καλό όλων και της πατρίδας, η Μαρία, η υπηρέτρια, και το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό.

Μια μέρα του 1943 η γαλήνη διαταράσσεται όταν ο Φύρης αναγκάζει τον εκλεκτό διοικητή του να μετακομίσει στο Άουσβιτς. Το σπίτι τους είναι δίπλα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από το παράθυρο του δωματίου του ο Μπρούνο βλέπει το συρματόπλεγμα. Δεν ξέρει όμως περί τίνος πρόκειται. Η κοινωνική και εξερευνητική του φύση καταπιέζεται στο νέο περιβάλλον. Έχει χάσει τους κολλητούς του φίλους, το τεράστιο σπίτι που έδινε πλήθος ευκαιρίες εξερεύνησης, το χαρούμενο πανηγύρι του Βερολίνου. Στην απέραντη μοναξιά αυτού του τόπου ο Μπρούνο βρίσκει διέξοδο στις εξερευνήσεις έξω από το νέο σπίτι του οι οποίες τον οδηγούν σε ένα σημείο του στρατοπέδου όπου η επιτήρηση είναι χαλαρή. Εκεί συναντά έναν κρατούμενο, ένα Εβραιόπουλο που έχει γεννηθεί, κατά σύμπτωση, την ίδια ακριβώς μέρα με τον Μπρούνο. «Είναι σα δίδυμοι» παρατηρεί ο μικρός. Μια δυνατή και κρυφή (αναγκαστικά) φιλία αναπτύσσεται ανάμεσα στα δυο αγόρια, με το συρματόπλεγμα πάντα ανάμεσά τους. Να όμως που σε αυτό το σημείο το συρματόπλεγμα είναι λίγο χαλαρά στερεωμένο στη γη. Μια μικρή τρύπα αφήνει το παιδικό χεράκι να περάσει για να δώσει μια φέτα ψωμί και λίγο τυρί στον φίλο. Αφήνει χώρο για να κρατήσει για λίγο ο ένας το χέρι του άλλου. Για να περάσει, στο τέλος, ο Μπρούνο στην άλλη πλευρά, να γνωρίσει τον κόσμο του φίλου του, τον κόσμο με τις ριγέ πιτζάμες. Ο κίνδυνος της αποκάλυψης παραμονεύει. Δεν τολμά κανείς να φανταστεί τι θα κάνει ο Πατέρας αν καταλάβει το ατόπημα του γιου. Υπάρχει όμως κι ένας μεγαλύτερος κίνδυνος που παραμονεύει πίσω από το σιδερένιο συρματόπλεγμα.

Πρόκειται για ένα συναρπαστικό βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Η σύλληψη της πλοκής είναι ευφυής, έστω κι αν ελέγχεται, σε κάποια σημεία, για την αληθοφάνειά της. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όμως είναι η γραφή και οπτική της αφήγησης. Οι πιο σκληρές αλήθειες υπονοούνται και διαγράφονται μέσα από την οπτική του εννιάχρονου ήρωα. Μια οπτική γνήσια παιδική, έως και αφελής. Ο μικρός διυλίζει τα πάντα μέσα από την προσωπική του ματιά και τις ανησυχίες ενός εννιάχρονου. Η αδερφή που κάνει την έξυπνη, η κουπαστή στο μεγάλο σπίτι που προσφέρεται για καταπληκτική τσουλήθρα, οι αντιπαθητικοί στρατιωτικοί που παρελαύνουν στο σπίτι, ο Πατέρας που λάμπει στην καλογυαλισμένη στολή του, η διάθεση για εξερεύνηση, ο νέος τόπος που είναι ένα άγνωστο «Ουσβιτς», μακριά από το Βερολίνο. Αλλά πού βρίσκεται ακριβώς; Στη Γερμανία; Οι ριγέ στολές των κρατουμένων είναι αξιοζήλευτες άνετες πιτζάμες. Από την άλλη ο ήρωας είναι ένας γνήσιος επαναστάτης, κι ας μην το ξέρει.

Είναι αυτή η αφηγηματική ματιά που δίνει την πρωτοτυπία σε αυτό το μυθιστόρημα. Δεν υπάρχει κανένα στερεότυπο, δεν αναφέρονται ποτέ οι λέξεις στρατόπεδο, εθνικοσοσιαλισμός, ούτε καν πόλεμος. Όλα υπονοούνται και αναδεικνύονται ακόμη πιο έντονα μέσα από την άγνοια και το ανυποψίαστο βλέμμα του Μπρούνο.

Όλοι οι ήρωες διαγράφονται πειστικοί συνθέτοντας μια μικρή τοιχογραφία των βασικών προσώπων του δράματος που λέγεται Ολοκαύτωμα. Σκηνές δυνατές, εύκολα τις φαντάζεται κανείς στον κινηματογράφο.

Στρωτή η μετάφραση της Αριάδνης Μοσχονά, διατηρεί έναν ρυθμό με τις σκόπιμες επαναλήψεις και τις εναλλαγές μακροπερίοδου και σύντομου λόγου, αφηγηματικών και διαλογικών μερών.

Ο Τζόν Μπόιν γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1971. Σπούδασε φιλολογία στο Trinity College, στο Δουβλίνο, και παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο University of East Anglia, στο Norwich, όπου και δίδαξε αργότερα. Ζει στο Δουβλίνο. Έχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα για ενήλικες. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο για παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα είναι και για ενήλικες. 

http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=216

Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα

 

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Δεν πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού πριν τον ύπνο, στο ασφαλές και ειρηνικό περιβάλλον του σπιτιού. Είναι μια ιστορία για το Ολοκαύτωμα,  Ο Μπρούνο, ένα αγόρι εννιά χρονών, είναι γιος ενός Ναζί. Ο Πατέρας του  είναι ένας αυστηρός και προσηλωμένος στο καθήκον και τη φασιστική ιδεολογία διοικητής. Το πενταώροφο σπίτι της οικογένειας στο Βερολίνο στεγάζει την οικογενειακή ευτυχία. Πρωταγωνιστές ο Μπρούνο και η μεγαλύτερη αδερφή του η Γκρέτελ, η Μητέρα και ο Πατέρας που επιβάλλουν μια αυστηρή πειθαρχία, για το καλό όλων και της πατρίδας, η Μαρία, η υπηρέτρια, και το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό.

Μια μέρα του 1943 η γαλήνη διαταράσσεται όταν  αναγκάζονται να μετακομίσουν στο Άουσβιτς. Το σπίτι τους είναι δίπλα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από το παράθυρο του δωματίου του ο Μπρούνο βλέπει το συρματόπλεγμα. Δεν ξέρει όμως περί τίνος πρόκειται. Η κοινωνική και εξερευνητική του φύση καταπιέζεται στο νέο περιβάλλον. Έχει χάσει τους κολλητούς του φίλους, το τεράστιο σπίτι που έδινε πλήθος ευκαιρίες εξερεύνησης, το χαρούμενο πανηγύρι του Βερολίνου. Στην απέραντη μοναξιά αυτού του τόπου ο Μπρούνο βρίσκει διέξοδο στις εξερευνήσεις έξω από το νέο σπίτι του οι οποίες τον οδηγούν σε ένα σημείο του στρατοπέδου όπου η επιτήρηση είναι χαλαρή. Εκεί συναντά έναν κρατούμενο, ένα Εβραιόπουλο που έχει γεννηθεί, κατά σύμπτωση, την ίδια ακριβώς μέρα με τον Μπρούνο. Μια δυνατή και κρυφή  φιλία αναπτύσσεται ανάμεσα στα δυο αγόρια, με το συρματόπλεγμα πάντα ανάμεσά τους. Να όμως που σε αυτό το σημείο το συρματόπλεγμα είναι λίγο χαλαρά στερεωμένο στη γη. Μια μικρή τρύπα αφήνει το παιδικό χεράκι να περάσει για να δώσει μια φέτα ψωμί και λίγο τυρί στον φίλο. Αφήνει χώρο για να κρατήσει για λίγο ο ένας το χέρι του άλλου. Για να περάσει, στο τέλος, ο Μπρούνο στην άλλη πλευρά, να γνωρίσει τον κόσμο του φίλου του, τον κόσμο με τις ριγέ πιτζάμες.

Από την κριτική της Ελένης Σβορώνου για το ομώνυμο βιβλίο εκδ. Κέδροςhttp://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=216

Philadelphia (1993)

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Ντέμι, με τους Τομ Χανκς, Ντένζελ Ουάσινγκτον, Αντόνιο Μπαντέρας, Τζόαν Γούντγουορντ. Ο 'Αντριου Μπέκετ είναι ένας ικανότατος νεαρός δικηγόρος, που εργάζεται στην ισχυρότερη Νομική εταιρεία της Φιλαδέλφεια. Η ανοδική του πορεία σταματά με την απόλυσή του. Οι εργοδότες του ισχυρίζονται επαγγελματική ανεπάρκεια. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.
Ο 'Αντριου είναι ασθενής του AIDS. Αποφασισμένος να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του και την επαγγελματική του φήμη, μηνύει την εταιρεία για άδικη απόλυση. Τουλάχιστον εννέα δικηγόροι αρνούνται να τον αντιπροσωπεύσουν στον δικαστικό του αγώνα. Μόνο ο Τζον Μίλερ θα είναι αυτός που θα δεχθεί να σταθεί δίπλα του. 'Ένας μαύρος με προκατάληψη απέναντι στους ομοφυλόφιλους και το AIDS, που, όμως, έχει ζήσει και ο ίδιος την "φυλετική" προκατάληψη...
EXTRA: Ο βραβευμένος με 'Οσκαρ σκηνοθέτης Τζόναθαν Ντέμι («Η σιωπή των αμνών»), δημιουργεί μια ακόμη μεγάλη επιτυχία που καταπιάνεται με το καυτό θέμα του AIDS. Η ταινία κέρδισε δύο 'Οσκαρ: Aνδρικού ρόλου (Τομ Χανκς) και τραγουδιού (Streets of Philadelphia) του Μπρους Σπρίνγκστιν, ενώ ήταν υποψήφια για τρία ακόμη 'Οσκαρ: πρωτότυπου σεναρίου, μακιγιάζ και τραγουδιού).

 Διαβάσαμε και μας άρεσε

"Το εύκολο είναι να λες πόσο καλός είσαι.
Το εύκολο είναι να βάζεις τους άλλους σε καλούπια.
Το εύκολο είναι να σε ενοχλέι ό,τι φαίνεται διαφορετικό από σένα.
Το εύκολο είναι να περιχαρακώνεσαι.
Γιατί είναι εύκολα όλα αυτά; Ίσως επειδή έτσι έχεις συνηθίσει.
Είναι περίεργο, αλλά το πιο δύσκολο είναι να ανοίξεις τα μάτια σου και να κοιτάξεις γύρω σου... Να δεις ότι στη φύση υπάρχει σοφία, σύνθεση, ισότητα και δικαιοσύνη-και το διαφορετικό είναι όμορφο. Και μετά να κοιτάξεις μέσα σου και να καταλάβεις ότι έχεις ίδια καρδιά, ίδιο αίμα με όλους τους συνανθρώπους σου-ανεξάρτητα από πατρίδα, χρώμα δέρματος, θρησκεία, φύλο, πεποιθήσεις, ερωτικές προτιμήσεις, κοινωνική θέση...
Το εύκολο είναι να βλέπεις αυτά που σε κάνουν να διαφέρεις από τους "άλλους".
Το δύσκολο είναι να βλέπεις αυτά που σε κάνουν να μοιάζεις μαζί τους.
Το εύκολο είναι να υπερασπίζεσαι τη διαφορετικότητά σου.
Το δύσκολο είναι να υπερασπίζεσαι τη διαφορετικότητα του άλλου.
Τα πράγματα λοιπόν είνα απλά. Είμαστε νέοι άνθρωποι και μας αρέσουν τα δύσκολα.

Λέμε ΟΧΙ στο ρατσισμό. ΟΧΙ στην κοινωνική προκατάληψη.

ΝΑΙ στο διαφορετικό. ΝΑΙ στην ισότητα. ΝΑΙ στη σύνθεση"